Corona mine

Slowly the empty cart moves over the narrow rails towards the mine shaft. It is a nice weather outside. A little cloudy but also a lot of sun. However, the weather forecast is less rosy. It has predicted bad weather, rain, accompanied by strong wind and perhaps thunderstorms. The train sets course towards the entrance, slowly but without stopping. I’m on it and I’m on it without actually wanting to. I have no choice. I arrived as a visitor, just now, and not much later the entrance gate closed behind me. Upon further questioning, the employee on duty reassured me that the doors would open again after the mine had been visited. This would only be briefly to regulate the influx of visitors. Too many visitors would compromise the visit to the mine. They also gave me no choice and I was not allowed to enter the mine on foot, but had to take a seat in this much too small thing on rails. Everything had been planned well, I was assured. After a while in the mine, my ride would end where I started. And so my car slowly but surely arrives at the entrance of the tunnel. It gets darker and darker as I enter it. Ultimately, there is only the sparse light left from the lamps attached to the tunnel wall. It seems to be a kind of night lights. A clammy chilly air of moist rock envelops my entire body. If only I had put on something warmer. The thin blanket that is already ready for visitors in the cart is really too thin to be able to protect for much longer against it. Grey walls pass by, endless grey walls. Of course I am very curious about what there is still to see. But I am somewhat anxious too.

The internet site praised how the management exploited the mine. Other mines had worked out the same idea much earlier and successfully and now it had been their turn to handdle a similar project. A team of experts had taken over the lead after mining operations had shut down. Both the train itself and the tour you take were carefully considered and could also be adapted ‘en route’. You would say fantastic, no?. However, it was also said that these experts had not wanted to learn much from the experiences of other sites, to be able to reinvent everything themselves. It was also told that the renovation and construction had already started before there was a clear idea of ​​the possibilities that this special place could offer. Once it was renovated, the problems for a reconstruction turned out to be much more complicated than assumed and a lot of improvisation was made.

I now also start to doubt the correct design of all this. The cart has been driving for quite some time without any change in atmosphere, it is getting monotonous. The ride is taking too long and an increasing sense of constriction is prevalent. After having tasted the cold loneliness for too long in this dark environment, I would like to be outside again. The need grows exponentially with the passing minute to breathe fresh air and get back among people. It is fascinating how quickly, under certain circumstances that we may have chosen ourselves, we feel confined. It is an unexpected reflection of a seemingly innocent choice, a captivity chosen in freedom. I want out of here now. I am angry that I was fooled into it. I would like to tell that management what a nonsense the tour is, how you lose hope during this tour. The colourless environment, the cold wagon and the absence of other people is also killing every germ of inspiration. I notice a listlessness that has steadily overpowered me. These so-called experts were apparently in the dark when designing and executing a project like this. I’m getting more and more frustrated on this piece of iron on rails while it keeps on trudging. I’ll probably catch a cold tomorrow. An end is not yet in sight.

An A please!

The oboist plays a small chromatic tune to ensure that his reed is responding. Then he blows again and the A sounds. The oboe gives the reference tone for the orchestra with the A. It is the repeating ritual at the beginning of a concert when the audience is already seated, but the conductor has not yet come on stage. The A is discovering the space. The sound of the oboe is unmistakable, described by cynical tongues as the sound of croaking ducks, and beloved by musicians and melomaniacs precisely because of this somewhat pinched nasality. A sound that also contributes so much to the timbre of the orchestra in a tutti, the moments in a piece of music where the orchestra plays as a whole .

Now the A sounds, the tuning of the orchestra would start. Starting with the basses and other strings, then through the woodwinds and ending with the brass, the trumpets, horns, trombones and tubas. It would, but nothing is coming except the rebound of this 442 Hz on the walls of the empty room. Left alone by the virus and banned from the public, the A searches in vain for audience. But the ears are at home and can only listen to surrogate music, to sounds composed by technical subtleties that will never become music. Because the essence of music lies in the spontaneity of its appearance. And the essence of spontaneity is an unrepeatable experience. The oboist adapts his sound to the space in which he plays, to the here and now. The orchestra’s musicians also respond spontaneously to the sound. They know how much and how long it takes for the sound to expand in this space. Depending on the need of the first sound, the second and then the third sound will follow. From this development arises a sound organism, a living architecture, a Versailles with a beating heart. With utmost awareness and dedication, the musicians manage to merge the beginning and the end, to form a unity from those many different rhythms, melodies and more or less complicated harmonic shifts that make up a piece, a unique, one-off unity. He transcends the multitude of musical appearances. The consciousness leaves the temporary and jumps from the deliberate to the absolute, it is aware of the ephemeral sound structure from all its spacial directions simultaneously. The listener, musician and audience are one with what is offered. The experiencer is free. That is the unique thing about this art form called music. Its  only chance to arise is in live situation, in the concert venue.

The oboeist plays again. Lonely, because of the virus, the sound returns, without having found a possible listener, to the silence of the abandoned hall. She was born and died without anyone enjoying her ephemeral life. Music will not be in these times.

Sound – Respect!

Whether you’re watching a television series, walking into the background music of a supermarket, getting a phone call, or someone is whistling at you, life is a 24/7 sound festival. Sound is a phenomenon that is almost continuously present in everyone’s daily life. Due to its increasing abundance, we are also less and less sensitive to the influence that sound has on us. We should step back again to regain value and the necessary respect for it.

Have you ever tried to watch a movie without music, but with spoken text? Very boring and without any tension or drama. On the other hand, you can build extreme tension without text, but with image and sound. Take, for example, the beginning of the film ‘Once upon a time in the West’. This film has such greatness as Dostoevsky’s The Idiot or Anton Bruckner’s Ninth Symphony. One by one masterpieces of a majestic scope. Thus, the first twenty minutes of the aforementioned film touch on the absurdity regarding the length of only one scene. Twenty minutes long, from a dramatic point of view, absolutely nothing happens. The image changes from one character to another, then again to a third and then comes back again. The decor consists of a monotonous ocher brown of both surroundings and clothing and the whole takes place at an abandoned train station in a hot part of the Wild West. A setting in which no one feels happy and where there is no fun to be had. An actionless situation of complete boredom for those accustomed to TikTok and similar entertainment platforms. Nothing happens. How does the director keep the tension? How is it that the tension even rises to the unbearable? By the sounds, by the use of sound palettes. This is not about background music. Sound is playing the main character here. It is the sound of the wind vane, which gives a squeaky sound every time it turns, it is the sound of the slowly dripping water on the hat of one of the characters, it is the buzzing of the fly that will not escape the course of the revolver of this same character. And these sounds alternate in a not exactly definable yet compelling way and the footage is edited using its rhythm. Throughout this monotonuous setting is created a palpable suspens.

This twenty-minute intro demonstrates the power and influence that noises and sounds can have. Therefore, we should pay more attention to it in everyday life. Sound acts directly on us, without intervention of the word or of a thought. Sound “speaks” to us without addressing the sense of thought. For humans, sound is a test of its sensitivity. Sound works as the chisel that sculpts its expressive power and as the brush and color palette that paints its appearance. A respectful approach to sound shows an appreciation for the qualities of us as human beings.

Plaza Magica

It stopped raining! The sun starts to find its way between the clouds. I arrived on the Plaza Magica, the magic place. It’s the Plaza San Nicolas. To come here you have to climb and pass through a labyrinth of beautiful small streets, always going up. The houses here are called Carmen, they are build like de Siheyuan in China, a courtyard, mostly arranged as a garden surrounded by a house belonging to one family (although in China there were living mostly a few families). These Carmen all have a very special architecture, inspired by the old Arab culture. The Arabs were reigning here for more then 700 years until 1492. When the Spanish King and Queen conquered the place, the Arab Sultan Boabdil had to flee. He fled with his whole family to the coast to cross the Middellandse Zee. The former Sultan of Granada turned around a last time and cried. At this moment his mother said:”Don’t cry like a woman for what you couldn’t defend as a man.”

After winding upwards and although I came here several times, appears with a small shock the old castle of the Mores, The Alhambra, build by the Arabs in the 13th century. Marvel is without age. This is an incredible spot: A valley, the low hill with the Alhambra and far behind the snow-covered forebode of the Sierra Nevada.

Teaching and learning are the most valuable things in life. It is an eternal self-questioning and a continuous searching for better, for adjustment and for accuracy; It’s about understanding eachother, the teacher, the student, a friend, family, your beloved. Real learning is not about memorising, about data or facts. Learning and teaching is about opening our view, enlarging our consciousness, about leaving the material for what it is, mere dust, to get grip of the living. But we cannot get grip of the living, but we can handle it. Teaching is about discovering, respecting, having confidence in and helping to devellop in a free way the potential of the other in front of you. Confucius Analect’s first phrase doesn’t mean that we love learning and revising what we studied. It’s more about us getting better and better as a human as far as we are able to question our own achievements and our acting and behavior in order to purify our deeds and human interactions.

Granada feels like the utmost edge of the old continent, Europe. Every person who wants to escape from the economical and social stress in his homeland comes to Granada, earning his daily bread by selling handmade stuff or playing the guitar in the small streets of the Albaicin, the former Arab and than Jewish barrio (neighborhood). But in the Plaza San Nicolas can only play the real Gitano from this region who live in the caves in the surrounding hills; They several forms of the famous Flamenco music, guitar, singing, handklapping, sometimes also dancing.

The way back cannot and will not be the same as the way up. It’s not me who decides this, it’s the essence of a labyrinth. Some guitar sounds are reaching my ear. A more classical guitar music is coming towards me climbing the road as I did on my way up. It should be a cd or something like that. A few small streets further and rounding around a corner I stay eye in eye with a guitar player. He plays very well.

I stay for a while listening to this music between the peaceful whit walls, the green reaching over the hedges of the Carmen and the few people strolling by; I sit down and write. I write for you, to let you participate in what I see and what I feel in this far place.

Travel a time

I am on the plane. Along with the meal, the steward serves Champagne and because I didn’t taste this exquisite drink for so long time I accepted a glass, wich made me feel a little bit tipsy. Watching a Spanish movie telling a love story, I can only think of you, I see your face, remember your smell, your voice, recall the color of your skin. It’s nothing material but inspired by feelings, just like a painting where the paint, the colors, the canvas is only the bearer of a comprehensive inspiration. Of course it’s a dream, a dream happening in reality. Life is build on illusion and we will build the most beautiful one and live it with the energy it requires. The guy in the movie takes the wrong choice. It’s always about this one, this one and only choice, and this moment of choice is decisive for the future and happens only once. This choice builds beauty or it breaks the dream down to mere dust.

The remembrance of events from the past, the pressure from the persons surrounding us urge us to be strong and not to succomb to them because we know what we want and with whom and we will not hesitate to make the choice to make this happen in it’s unique and pure way.

I love stories because dust hasn’t any soul but imagination has. Music is not only notes or frequencies, dust. Music can be born because of the wonderful relations between these note and vibrations, music is living because these relations are produced in our heart.

The past and the relationsships of the past have become mere pictures. I can remember them as looking at a photo album. But now, although it is still a continuous photo shooting, it holds on the living and the evoluting story of the present.

I am reading San Mao in the plane. She writes in a way that I have the impression of hearing a voice. I don’t know if it’s her’s, I never heard her speaking. I can even imagine a friend reading the text and I hear the voice very clearly. This doesn’t happen often while reading text. I think it has to do with the writing style. Do you know what I mean? Also she gives me a warm feeling of being at home surrounded by the people and things I know so well.

I want to share a small text of hers （三毛）:

自己

在我的生活里，我就是主角，对于他人的生活，我们充其量只是一份暗示、一种鼓励、启发、还有真诚的关爱。这些态度，可能因而丰富了他人的生活，但这没有可能发展为代办他人的人生命。我们当不起完全为另一个生命而活，即使他人给予这份权利。坚持自己该做的事情，是一种勇气，绝对不做那些良知不允许的事，是另一种勇气，不要害怕拒绝他人，如果自己的理由处于正当。当一个人开口提出要求的时候，他的心里根本预备好了两种答案。所以，给他任何一个其中的答案，都是意料中的。原谅他人的错误不一定全是美德。漠视自己的错误，倒是一种最不负责的释放。过分为己，是为自私自利………………

In the plane it’s pretty cold. The wind blowing from the airconditioner is blowing directly into my neck and on my head. I took the plaid they give to everyone and wrapped it around my head and shoulders like the arab women do. I think I look ridiculous but I don’t care. This way I take a peaceful nap.

This day is so long. The  bus to Granada will only leave around two o’clock in the morning so I have to wait another two hours in the busstation. The worst thing is that I am eating and drinking all sorts of junkfood. At these hours of the night the restaurants are all closed but I am hungry as hell. I eat ‘out of the wall’, these food and beverage dispensers. There is a small group of boys and girls waiting for the same bus at a small distance from me and apparently they are telling very funny stories. They are laughing in a way that makes me laugh too, although I have no clue about the reason for their laughter. You know this feeling? Very funny. It’s a beautiful life when one is free to share laughing and weeping, happiness and sorrows with other people, who ever they are, and not feeling any psychological boundery building a wall keeping the cold distance and making us a bit inhuman. As a matter of fact, there is few things we cannot understand in the other, therefor we can be compassionate. Oh, a man is passing by, he has no hair. His bare head’s skin is so shiny that I can bearily discern his face.

Life is like music. One has to search in tempo, in nuances, in timbres, in the coherence of all the elements until having a vision, an overall vision where every element can find it’s due place and function.  And this vision can transform the soulless dust into a amazing piece of art.

Naar Peking

Door de eerste vier rondes, direct naar Peking. Na de eerste ronde kreeg ik namelijk een voucher waarbij ik die andere drie rondes niet meer hoefde te doen. Die andere kansmakers moesten echter nog verder ploegen. In totaal gaan er 6 kandidaten uit de Hubei provincie naar Peking. Aldaar schijnen er zo’n veertig deelnemers te zullen zijn. Waar gaat het om? Om een competitie die heet ‘De brug van de chinese taal’, of ‘een brug slaan met de chinese taal en cultuur’. Een verbinding van andere culturen naar de chinese, uitwisseling. Deze wedstrijd staat open voor alle niet-chinesen die zich willen en kunnen meten in chinese taal en cultuur. Mijn Guqin is dan ook een prachtige A-tout. Aan m’n chinees moet echter nog hard gewerkt worden.

Media zijn hier overal bij. Zo werd ook de Queens Day Party verslagen op de buis. Een heel leuke avond waar naast de vier echte nederlanders ook heel veel andere mensen in uitgedeelde orange T-shirts genoten van de mooie locatie (aan het al vaker bezongen Oostmeer) en het goede eten met verrassend lange electriciteits panne waarvan een hollander misbruik maakte om op zo’n oud chinees instrument het Wilhelmus te spelen.

Zoals de verschillende activiteiten waaraan ik hier deelneem soms weinig met elkaar te maken lijken te hebben, zo springt de buitentemperatuur ook van de hak op de tak. Vrijdag was het nog 41°C en gisteren, zondag, zonk het kwik (wat al lang geen kwik meer is) naar 12°C. Een verschil van 30° in een bestek van twee dagen. Nogal extreem. Nou, die temperatuur leek eerst nog te dalen door de karige kwaliteit van het namiddags concert om die vervolgens weer wat op hebben weten te krikken tijdens een geanimeerde repetitie ’s avonds met het Philharmonisch Orkest van de Lange Rivier. (Wat kan je in het nederlands toch veel werkwoorden achter elkaar zetten zonder dat dat stoort…)

Eén van de bemerkenswaardigste evenementen van de laatste maanden is het bezoek dat mijn lieve moeder aan Wuhan bracht. Zij heeft als geen ander mijn hierige leven kunnen en willen meebeleven, kennis gemaakt met toevallig of gewild ontmoette vrienden, haar zoon in concert bijgewoond en in de weinige tijd die overbleef ook nog een beetje van deze wereldse stad ontdekt, zoals de botanische tuin. Volgend jaar wordt een vervolg hierop verwacht…

Louise maakt kennis met Lvde’s world

Trouwens, voor de langzame maar toch nieuwsgierige blog-lezer, de uitgelichte zinsdelen leiden, na erop geklikt te hebben, naar met het onderwerp verwandte media. Dit geldt ook voor oudere berichten.

Banana

Net een heerlijke Pisang Goreng gegeten. Nee, niet in een luxueus restaurant of bij vrienden, nee, de temperatuur is hier zo gestegen, dat je een banaan slechts hoeft te pellen en hij komt er Goreng uit. Heerlijk. Een aantal kopjes heerlijke Pu’er thee zorgt voor een soort van ontvangstmeertje waarin de Pisang even mag zwemmen voordat het met de eerder geziene Wuchang vis en de hem begeleidende Han-groente tot een verder kanaal wordt doorgesluist. Hen vooraf gingen nog Hun-dun, Oliestaafjes en pepertjes op grootmoeders recept. Bij de vis dacht ik spontaan aan Spezie en werd ook ter plekke door ons zelf gemixt (uit Cola en Fanta) en genoten. Waarom Spezie? Misschien omdat ik tafelde met een Frankse dame (Beieren) met een oostenrijkse uitstraling en met een uitzicht op dit steeds weer schitterend mooi binnenmeer waarvan de verschillende overkanten met oftewel natuurlandschappen van beboste heuveltjes met op hun top een pagode, waarvan er één zelfs geliefd was door de beroemde Chu dichter Qu Yuan van het even beroemde gedicht Li Sao, met elkaar verbonden door China-stijl bruggetjes, oftewel hoge bebouwingen, uiterst scherp met het blote oog waarneembaar waren. Niks van luchtvervuiling! Of zie je luchtvervuiling niet…? Is zand in de lucht vervuiling? Dat was in ieder geval zo de dag toen ik in Peking aankwam, een flinke hoeveelheid woestijnpoeder gaf de hemel een schitterende okerbruine luster om de volgende dag geheel te zijn verdwenen en plaats te hebben gemaakt voor een zeer heldere blauwe hemel en een zichtbare zon. Wat die mensen ook fabuleren over ‘in Peking zie je nooit de hemel’… , in Peking zie je meer. In Peking realiseert zich de chinese drievoudigheid: hemel, aarde en de mens, het ronde, het vierkante en alles wat uit de (deel)eigenschappen van deze beide vormen voort kan komen. De natuur draagt dit alles in zich, behalve misschien het bewustzijn ervan. Juist ter verfijning van dit bewustzijn en ter behouding van zijn plaats in deze natuur beoefent de chinees Tai-Ji, Calligrafie, de Shan-Shui schilderkunst en natuurlijk de muziek. Hoe geef je een met stroomversnellingen, watervallen en meertjes voorzien natuurbeeld beter weer dan op de Guqin met Liu Shui? Moeilijk, en dat bewees een jongetje van 10 die met dit stuk de feestelijke concertavond ter afsluiting van het vijfde Nationale Studenten Guqin Festival opende, tot welke ook mijn leraar en ikzelf waren uitgenodigd om een Yang Guan San Die ten gehore te brengen, hij op de Xiao (fluit) en ik op de 7-snarige Guqin. Succes verzekert, alleen al omdat een blond-blauwogige verschijning zelden op dit instrument speelt.
Ter gelegenheid ook geprofiteerd van deze door de organisatie betaalde reis om nog wat oude bekenden te ontmoeten. Naast de, vroeger, Verboden Stad, die naar het schijnt om 5 uur sluit omdat er s’avonds geesten en spoken rond zouden waren, erfenis van de ettele fratriciden om de opperste macht der afgelopen vier jaarhonderten, en enkele Hutongs, ook aldaar verblijvende franse vrienden. Zo lang niet meer gezien en zo lang ook niet meer m’n derde moedertaal gesproken, wat een plezier. Ook nieuwe vriendjes gemaakt onder galeriehouders, musici, diplomaten en mede-reisgenoten. De trein terug was dus ook geen vervelende ervaring en weer in Wuhan viel het verschil met Peking nog sterker op. Maar hierover later meer. De laatste Pisang moet namelijk nog genoten worden voordat hij helemaal doorgeGorengd is… Bon apétit.

Oost-West, thuis best

Het is weer een paar daagjes koud, maar mijn hart en geest worden verwarmd door een zeer levendige uitwisseling met mijn Guqin leraar. In 2009 leerde ik van hem al dit liedje tokkelen. Hij speelde me nu trouwens een stuk voor dat nog uit de Zhou tijd zou moeten stammen (700 voor onze jaartelling). Een stukje muziek gecomponeerd in opdracht van de koning ‘Wen’ oftewel ‘Eruditie’. Confucius zou na het horen van dit stuk hebben geraden dat het door deze koning zou zijn geschreven. Mijn leraar probeerde mij uit te leggen dat de muziek ook in die tijd uit het volks-midden kwam, maar dat er ook een hofmuziek bestond. Dit stukje is door zijn stijl een echte royale muziek.

zeven snaren bespelen in een boeddhistische tempel

Hij leende mij een boek. Volgens de schrijver zou het verschil tussen Europese en Chinese kunst als volgt zijn. Europese kunst denkt in vlakken, in corpus, Chinese in lijnen( in de muziek harmonie en melodie, Chinese muziek heeft dit harmonisch potentieel niet uitgebuit, in Europa is dit juist dé ontwikkelingsdrijfveer). Europese kunst beschrijft de realiteit, Chinese drukt de intentie uit (goed te zien in de schilderkunst, een getekende boom is in beide culturen onmiskenbaar een boom, van dichterbij bekeken is de Chinese boom echter een caligrafie van een boom, de Europese ook van dichtbij een boom).Een Europese compositie is voor het op papier brengen als geheel geconcipieerd (deze noodzaak van een als één leefbare structuur in de Europese muziek kan men goed aanvoelen als het niet gelukt is zoals bij een erg bekende maar van wie de muzikale structuren niet zitten componist Mahler), een Chinese compositie is als flaneren. Na de start kan je zo gaan maar je kan ook zo gaan. Europese kunst is meestal ‘vol’, gevuld, Chinese kunst speelt met de leegte, de levende leegte. Intieme verbondenheid der elementen bij Europese kunst en vrije en onconventionele behandeling bij Chinese kunst. Erg intrigerend, geeft materie tot nadenken en leidt tot meer begrip.

tempeltje in het museumcomplex van Jingzhou

Kan ik nu de geest van de koning Wen beter te pakken krijgen? Ik heb in ieder geval de muziek al binnen. Zeven snaren om haar nu uit te beelden…

Lentefeest

Wuhan was leeg, drie-vier weken leeg. In mijn buurt waren de gebruikelijke handelaartjes weg, rolluiken omlaag, mijn favoriete restaurantje eveneens terug naar de familie. Iederéén terug naar de familie, meestal ver weg (voor nederlandse begrippen) en dat voor een maand. Er kan veel debat zijn over het pauzenloze werkschema van de chinezen, maar één ding wordt hier gerespecteerd en dat is een meer-weekse lente-feest-vacantie. Het nieuwe jaar zelf was op drie februari oftewel op de eerste dag van de eerst maand van de maankalender, ook wel boeren- of landkalender genoemd. Dit wordt met de naaste familie gevierd. Eerst wordt het eten en drinken op tafel gezet, kaarsen erom heen en wacht men een kwartier om de voorouders de gelegenheid te geven ervan te snoepen. In de tussentijd wordt er (vals) geld verbrand, zakgeld voor de ancestors. Dan wordt er zelf gegeten. Ik was bij de familie van m’n vriendinnetje uitgenodigd, op het platteland, na ja, in de bergen beter gezegd.

De drie familiehuizen tegen de bergflank

De volgende dagen en dat gedurende twee weken worden familie en vrienden bezocht en vise versa. Zo kwamen wij ook bij een neef die in de buurt woont. Bij hem hing ook zo een ‘la-rou’ de drogen. Die arme keek toe hoe wij bij het middageten zijn lichaam, op verrukkelijke manier klaargemaakt, veroberten.

Mooi stukje van het varken

En bij elke nieuwe ontmoeting moest natuurlijk weer uitgebreid uitgelegd worden waar ik dan vandaan kom, hoe het komt dat  ik zo goed chinees spreek (wat ik elke keer weer tegen moest spreken, zoals dat de chinese beleefdheid vereist), dat ik bij het nieuwjaarsconcert de Blauwe Donau heb gedirigeerd etc. Ze zijn allemaal erg nieuwsgierig en de meesten onder hen waren voor de eerste keer live met een buitenlander geconfronteerd.

Het gebied is heel mooi, bergen, bergbeekjes, trapsgewijze rijstvelden, schone lucht en verre uitzichten. En als de avond valt en iedereen, vroeg, in bed ligt heerst er stilte, hoorbare stilte. Tot de hanen in vroegste vroegte hun keel weer opzetten en de nieuwe zon aankondigen. Een nieuwe dag.

Rijstvelden met uitzicht

Een half jaar in Wuhan, China

Nu eindelijk een terugblik en misschien een vervolg op mijn verblijf in China, in de metropool Wuhan met zijn 8 miljoen inwoners. Maar in deze reuze stad waar de grote avenues met hun enorme gebouwen, oude, nieuwe, net neergehaalde of juist aan het bouwende zo veel op elkaar lijken voor de nieuw aangekomene, juist daar heb ik zo’n ongelooflijk idyllisch plekje kunnen vinden. Niet omdat ik zo naarstig gezocht heb, nee, gewoon omdat de universiteit waaraan ik besloten heb een studie archeologie de volgen, zelf juist op die plek zit. De mooiste universiteit van China schijnt, wat de ligging betreft.

Dit beeld is uit mijn eerst appartement genomen. Op drie minuten te voet van de ingang van de universiteit, ligt deze woning in een typisch, nu door de moderne chinees versmacht, chinees buurtje, je kan beter zeggen, een chinees dorpje. Hele smalle straatjes met elke twee meter een ander standje met kleine lokale snacks, kleine supermarktjes, handelaartjes, etc. De bewoners schromen niet om gewoon in pyama en sloffen (zelfs in de winter zoals op één van ondergaande foto’s te zien is) te verschijnen en zo hun boodschappen of een maaltijd te kopen.

Eén van de vele steegjes

In pyama inkopen, zelfs bij 0°C!

Er zijn ook de vele tekens die een havendorp moet hebben, ja, want het ligt aan het grootste stadsmeer van China en in China ‘grootste’ betekent ook absoluut gezien groot. Er is dus een klein haventje, er wordt gevist en de vis hangt nu, eind januari, te drogen, evenals vlees trouwens. Deze vis heet ‘layu’, yu betekent vis  en la is de naam van de laatste maand van de maankalender, de laatste maand voor het chinees nieuwjaar dus. Erg lekker trouwens, die vis.

Het haventje

‘layu’ hangt te drogen (op de achtergrond ook de was)